Daria Grabda: Gdy w internetową wyszukiwarkę wpiszemy frazę „jak być szczęśliwym”, pojawia się około 10 milionów wyników. W księgarniach półki uginają się pod kolejnymi poradnikami, które dają receptę na szczęśliwe życie. „Przemysł szczęścia” rozwija się w olbrzymim tempie, a mimo wszystko jako społeczeństwo czujemy się gorzej niż kiedykolwiek przedtem. Czy poszukiwanie szczęścia ma w takim razie jakikolwiek sens?
Emily Esfahani Smith: Wydaje mi się, że dążenie do szczęścia tak naprawdę wcale do niego nie prowadzi. Poszukiwanie go nie zapewnia obiecywanych przez niezliczone poradniki rezultatów. Wręcz przeciwnie: pogoń za szczęściem paradoksalnie nas unieszczęśliwia, ponieważ okazuje się, że tak naprawdę to nie ono decyduje o jakości życia. Jak wynika z badań Roberta Nozicka i Martina Seligmana, psychologów pozytywnych, istnieje podstawowa różnica między życiem szczęśliwym a życiem pełnym znaczenia. Pragnęli oni zapobiec propagowaniu „szczęściologii”. Chcieli natomiast rzucić światło na to, co wprowadza do naszego życia poczucie sensu i satysfakcji.
Proponuje Pani sens jako rodzaj alternatywy dla szczęścia. Dlaczego?
Sens możemy znaleźć zawsze – nawet wtedy, gdy brak nam obiektywnie pojmowanego szczęścia. Viktor Frankl, psychiatra i neurolog oraz były więzień nazistowskiego obozu koncentracyjnego, uznawał, że każdy człowiek ma w sobie „wolę sensu”, potrzebę nadania znaczenia swoim działaniom. Jest ona niezależna od przemijającego szczęścia i nadrzędna względem niego, a także zmienia wymiar jego odczuwania.
W swojej książce Znajdź w życiu sens pisze Pani o kulturze sensu. Czym ona jest?
Kultury sensu rodzą się z potrzeby odejścia od współczesnego, konsumpcyjnego stylu życia opartego na zasadzie „pracuj i wydawaj”. Coraz więcej ludzi szuka w życiu głębszego znaczenia, wykraczającego...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
