Aby wiedzieć, czego chcę naprawdę, muszę mieć najpierw czas na myślenie. Muszę częściej odpowiadać komuś: „Nie wiem, zastanowię się”, nie dając się sterroryzować rzekomą koniecznością spontaniczności czy „naturalności”. Aby się zastanowić, musimy znaleźć na to odpowiednią chwilę. Czas na osobistą refleksję jest nam niezbędnie potrzebny. Może to być rodzaj medytacji, może to być dłuższa chwila spędzona z osobistym dziennikiem, może to być modlitwa dla kogoś religijnego. Co do dziennika, bardzo go polecam, zwłaszcza w trudniejszych chwilach życia.
Nie wahajmy się również radzić dobrych przyjaciół. Zawsze przy tym pamiętajmy, aby wybierać kogoś w danej sprawie bezstronnego. Dobrze jest mieć swój prywatny przyjacielski zespół ekspertów. Niektórzy uważają też za wielkie szczęście możliwość kontaktu z kimś ze starszego pokolenia – przenikliwie widzącym sprawy tego świata, a jednocześnie obdarzonym dystansem i łagodnością.
POLECAMY
Czasem też dobrą wskazówką dla tego, czego chcę, jest uświadomienie sobie, czego na pewno nie chcę.
Pułapka godności pozornej
W codziennym zabieganiu, w pogoni za szczęściem i szansą łatwo nie usłyszeć tego delikatnego tonu, do którego powinniśmy się stale dostrajać. Przed podjęciem decyzji warto zadać sobie pytanie: czy taki wybór zwiększy mój szacunek dla siebie samego? Gdy mamy wątpliwości po dokonaniu czegoś, pytajmy też, czy ów czyn zwiększył nasze poczucie godności. Badajmy, jak czujemy się w naszych relacjach, związkach z ludźmi – czy nie chcielibyśmy czegoś w nich zmienić, przekształcić, tak aby godność była obustronnie uszanowana.
Strzeżmy się natomiast godności pozornej – występuje ona często u osób, które w głębi czują się silnie upokorzone, a przejawia się drażliwością, uraźliwością i bufonadą.
