W połowie grudnia 1903 roku przez brytyjską prasę przetoczyła się lawina artykułów wspomnieniowych o jednym z najwybitniejszych uczonych angielskich XIX wieku. Był nim Herbert Spencer.
Dr hab.; Jest profesorem uczelni, nauczycielem akademickim w Instytucie Psychologii UMCS w Lublinie. Jest także członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Zajmuje się historią psychologii oraz psychologią twórczości. Autor m.in. książki Historia psychologii w Europie Środkowej.
W połowie grudnia 1903 roku przez brytyjską prasę przetoczyła się lawina artykułów wspomnieniowych o jednym z najwybitniejszych uczonych angielskich XIX wieku. Był nim Herbert Spencer.
Na całym świecie znany jest test plam atramentowych opracowany przez szwajcarskiego psychiatrę i psychoanalityka Hermanna Rorschacha. Mało kto jednak wie, że wkład w powstanie techniki plam atramentowych miał także Szymon Hens, pochodzący spod Warszawy student uniwersytetu w Zurychu.
Jego nazwiska nie znajdziemy w żadnej polskiej monografii historii psychologii. Przeoczyli je również autorzy „Słownika psychologów polskich”, choć uwieczniono w nim szereg postaci mniej zasłużonych dla rozwoju rodzimej nauki o psychice. Niedopatrzenia tego nie usprawiedliwia bynajmniej fakt, że uczony ten parał się psychiatrią, bo był on również pionierem psychologii klinicznej i lekarskiej w Polsce.
Ponadstuletnia historia naukowej psychologii, to także historia ludzkich błędów, fałszowanych badań, szalbierstw czy niesprawdzonych teorii. Nawet psychologowie - z założenia zajmujący się badaniem ludzkich pragnień i zachowań - nie ustrzegli się od pokusy pójścia drogą na skróty.
Kiedy John Watson, amerykański psycholog i twórca behawioryzmu, był u szczytu sławy, dotarła do niego wiadomość, że jego ojciec, z którym stracił kontakt trzydzieści lat wcześniej, chciałby się z nim zobaczyć. Watson kategorycznie odmówił. Uraz, jaki przeżył w dzieciństwie w związku z odejściem mężczyzny, którego podziwiał, był zbyt głęboki.
W historii zoopsychologii znane i cenione są badania nad inteligencją małp, które przeprowadził na Teneryfie w czasie I wojny światowej Wolfgang Köhler. Wiele klasycznych podręczników psychologii ilustrowanych jest fotografiami, na których szympans usiłuje zdobyć upragniony smakołyk.
Przed 80 laty, dnia 24 kwietnia 1928 roku zmarła w Warszawie Józefa Joteyko. Uroczystości żałobne miały miejsce w kościele Najświętszego Zbawiciela. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim. Wśród złożonych jej w hołdzie kwiatów był wieniec z czerwonych róż, z napisem na szarfie: „Profesorowi D-rowi Józefie Joteyko - Marszałek Józef Piłsudski”. Kim była kobieta tak godnie żegnana przez Naczelnika Państwa?
To musiało wyglądać komicznie: student siadał przed dzieckiem i stroił miny, które miały odzwierciedlać jakieś przedmioty, liczby czy słowa. Dziecko odgadywało o czym badacz myśli. Jeśli mu się udało - dostawało cukierka. Ten eksperyment nie potrwał jednak długo: władze uczelni zabroniły jego kontynuacji młodemu Edwardowi Thorndike’owi - bo tak nazywał się ów strojący miny uczony.
Na początku XX wieku sensację prowincjonalnej społeczności Buehl wzbudzał jasnowłosy chłopczyk, spacerujący po uliczkach miasteczka ze swą piękną lecz samotną matką. Ciekawskie spojrzenia i wścibskie pytania skończyły się dopiero wtedy, gdy wyjechali do Karlsruhe. Malcem tym był późniejszy wybitny psychoanalityk Erik Erikson, którego jeden z biografistów nazwał „architektem tożsamości”.
Na krótko przed drugą wojną światową Stanisław Ignacy Witkiewicz opublikował fragmenty swej rozprawki Niemyte dusze - rodzaj studium społeczno-obyczajowego, zwanego niekiedy „pamfletem na rodaków”. Utwór ten, wydany w całości dopiero wiele lat po śmierci Witkacego, w dużej części odwołuje się do poglądów Ernsta Kretschmera na temat charakteru człowieka.
Gdyby najsłynniejszy francuski badacz chorób układu nerwowego Jean-Martin Charcot nie zgolił wąsów, być może nie zrobiłby kariery... Tuż po studiach medycznych nie cieszył się wzięciem wśród bogatych pacjentów, więc jego przełożony zasugerował, że może to przez wąsy. Charcot bez sprzeciwu zgolił je i niebawem dostał posadę lekarza rodzinnego u wpływowego bankiera Benoîta Foulda, brata ministra finansów.
„Zapiekanie” głowy w piecu i wyrywanie z niej tzw. kamienia szaleństwa, upuszczanie krwi i wirowanie pacjenta na obrotowym taborecie, leczenie wystrzałami armatnimi, pozostawianie chorego nocą na cmentarzu, na którym aktorzy udawali powstających z grobów nieboszczyków... To tylko niektóre ze stosowanych w przeszłości kuriozalnych metod leczenia chorób psychicznych.